سه شنبه ۱۱ دی ۹۷
یه وقتایی دوری راه باعث میشه به این موضوع فکر کنم که اصلا چرا باید کله صبح از خواب ناز و پتوی گرمم دل بکنم و برم با چنتا وروجک تخس سر و کله بزنم، اونم با این حقوقی که می گیرم.
اما وقتی میرم مهد و بچه هام یکی یکی میان و بغلم می کنن و بوسم می کنن یا شیرین کاریاشونو میبینم تمام افکار منفی رو از سرم میندازم بیرون و دلم نمیاد حتا به فکر عوض کردن محل کارم بیفتم.
اینجا رو با تمام سختی هاش، با وجود همکارای گل و دوستداشتنی م دوست دارم.
