`

من فکر کنم حداقل ۶ یا ۷ بار خوندمش. با ارمیا زندگی کردم . نمیدونم چرا انقد دوسش داشتم. شاید به خاطر یه سری خصوصیات مطلوب توی نویسنده ش جذبش شدم و بعد به خاطر افکار مشترک با ارمیا باهاش هم مسیر شدم... 

از به؟ خیلی دوستش داشتم.

راستش من نوجوون بودم که ارمیا رو خوندم و از اونجا برام یه نوستالژی و رفیق نوجوونی شد. شاید اگه الان برای اولین بار میخوندمش انقد جذبش نمیشدم

متاسفانه نخوندمش ولی همین چند خط که خیلی جالب و جذاب بود.

هنوز نخوندم متأسفانه. ولی با این پست شما خوندنش واجب شد. :))

پ.ن: چقدر خوب شد که این قالب قدیمی رو دوباره گذاشتین رو وبلاگ. :)))

هنوز هم معتقدم قشنگ ترین کتاب امیرخانی

از به 

بود. هر چند ندیدم کسی زیاد بخوندش.

ارمیا حرفی برای گفتن نداشت. ناله بود. توصیف بود. دقیقا مثل بیوتن که توصیف وضعیت روانی مردم است.

از امیرخانی دوتا کتاب خوندم "منِ او" و "ارمیا" و به نظرگ منِ او خیلی قوی‌تر بود، ارمیا راستش کتاب بدی نبود ولی انگار خیلی خلاصه‌‌وار بود، خوب پردازش نشده بود، خلاصه که من نتونستم خیلی خوب باهاش ارتباط بگیرم :)

در عوضش منِ او رو خیلی دوست داشتم :)

جالب به نظر میاد..

منِ او :)

دوتاشون رو پشت سر هم خوندم البته ولی اول منِ او بود :)

متاسفانه نخوندمش. ولی مشتاق شدم بخونمش.

وای محبوبه امیر خانی:)))من یک تیکه از کتابخونمه اختصاص دادم به کتابای امیر خانی فقط و فقط:))

ارمیا هنوزم جزء محبوب ترین کتاب هامه و همچنین من او و هم چنین قیدار که فوق العادست، برای من این سه تا از بقیه امیر خانی ها محبوب ترند. یادمه تو کتاب ناصر ارمنی هم که داستان کوتاه یکی از داستان های اونم خیلی دوست داشتم:)

نظرات پست بالا بسته است؟؟

چه خوب نوشته بودی

من مشهدی نیستم و این قدر دل تنگگگگ

خدا به داد دل شما برسه 

خوندم. ولی قیدار رو خیلی دوست داشتم:-)

تولدت با تاخیر مبارک