شنبه ۹ ارديبهشت ۹۶
.
.
.
ظهر بود. وقت اذان شد و بلند شدم و به سمت آشپزخونه حرکت کردم.
آخ... چقدر پام درد می کنه. حالا این وسط به خواب رفتن و لمس شدنشونو کم داشتم. صدای مامانو از اون طرف سالن میشنوم که میگه:«وقتی برای یه مدت طولانی چهار زانو بشینی همین میشه دیگه»!
حوصله ی جواب دادن به مامانو ندارم. همیشه وقتی پاهام اینجوری درد میگیره و بعد بی حس میشه همین حرفا رو میزنن و من بعدش باید بهشون توضیح بدم که جوره دیگه ای نمیشه پای دارِ تابلو فرش نشست. دیده بودم که اگه دار کوچیک باشه میشه رو میز ناهار خوری بذارم و خودم رو چهار پایه بشینم تا پاهام درد نگیرن ولی این داری رو که انتخاب کردم هم بزرگ تره و هم به نسبت قبلیه ارزش بیشتری داره و بیشتر ازم میخرن.
نمازمو هول هولکی خوندم. ناهارمو داغ کردم و منتظر بابا نموندم، آخه امروز خیلی کار دارم و باید به همشون برسم. «آخه تو چرا اینقدر هولی دختر؟» اینبارم مامان بودن که منو مورد عنایت موعظه هاشون قرار دادن. نمیدونم با اینکه رو مبل نشستن و عینک مطالعشون به چشماشونه و یک کتاب دستشونه، چطور میشه که حواسشون به منم هست؟!
غذامو خوردم؟ نخوردم؟ اصلا یادم نمیاد. وای خدا من چرا اینجوری شدم؟
عادت دارم بعد غذا، یه ربع تا نیم ساعت بخوابم تا هم یه استراحتی کرده باشم و هم وسط کار یهو خوابم نگیره. چون کم خونی دارم خیلی زود خسته میشم و این خستگی باعث میشه خوابم بگیره و خدای نکرده با قلاب مخصوص بافت دستمو ببرم. وقتی بهش فکر میکنم تنم میلرزه. خیلی بد بریده میشه. از اون طرفم حوصله ی بحث کردن با هیچ کدومشونو ندارم. برای همین قبل از اینکه اتفاقی بیفته، مجبوری نیم ساعتی رو استراحت می کنم. به من که باشه همین نیم ساعتو از خودم دریغ می کنم و میشینم پای دار.
.
.
.
نمیدونم کجا بود ولی مطمئنم شهر خودم نبود. تو بازار برای خودم میرفتم و به مردمی که داشتن از کنارم رد می شدن نگاه می کردم. وقتی صدای قار و قور شکممو شنیدم و خواستم برای خودم خوراکی بخرم تا وقتی به خونه می رسم از حال نرم، هر چی تو جیبام میگشتم که پولی در بیارم چیزی پیدا نکردم. واستا ببینم، اصلا این چادر مشکی چی میگه؟ من که چادری نبودم؛ اونم چادر عربی به اون گشادی! کِی این لباسا رو پوشیدم؟ اینا که مال من نیستن! من که هیچ وقت از اینا نمی خرم!
از کنار هر مغازه ای که رد میشدم وقتی خوراکی های خوشمزه و با رنگ و لعاب دل فریبنده رو میدیدم آب دهانمو به زور قورت میدادم و به سختی از کنارشون رد میشدم
«وای خدا! اینجا کجاست؟ اینا کین؟ چرا من اینقدر احساس غریبی می کنم؟»
نمیدونم چی شد و چقدر راه رفتم که از دور نور زردی باعث شد یه لحظه چشم هامو محکم به روی هم بذارم و سرمو پایین بگیرم. وقتی احساس کردم دیگه اون نور چشامو اذیت نمی کنه، آروم بازشون کردم:
«نه! دارم خواب میبینم؟ اصلا مگه ممکنه؟ پس این شهر غریب... اینجا...»
فقط تونستم بریده بریده بگم:
«ا ل س ل ا م ع ل ی ک ی ا ا ب ا ع ب د ا ل ل ه»
پس این شهر غریب، کربلا بوده...
پس اون لباسا...
این حجاب...
هنوزم باورم نمیشه که خواب کربلا رو دیده باشم... کاش واقعی بود...
السلام علیک یا ابا عبدالله
کاش حداقل خواب کربلا رو ببینم :(
عیدتون مبارک : )
التماس دعا : )
