پنجشنبه ۱۶ دی ۹۵
اخلاص، آن است که انسان، نیت خود را از هر گونه آلودگی و ناخالصی پاک کرده، عمل را تنها برای رضای خدا انجام دهد و ستایش دیگران در او اثر نداشته باشد.
نه تنها اصل عمل باید برای رضای خدا باشد، بلکه کیفیات و جزئیات آن نیز باید به قصد قربت باشد. ازاین رو اگر کیفیت عمل؛ مانند طولانی کردن نماز، به جماعت خواندن آن، اول وقت خواندن، در مسجد خواندن و ... برای غیر خدا باشد، به طوری که ریا به متن عمل سرایت کند، نماز باطل می شود؛ هر چند که ظاهراً اصل نماز را برای انجام فرمان الهی به جا آورد.
.
.
.
یکی از آثار اخلاص آن است که می تواند به همه ی کارهای روزمره، رنگ عبادت بدهد؛ بدین معنا که کارهایی نظیر خوردن، آشامیدن، خوابیدن، کسب کردن، سخن گفتن، شنیدن و ... اگر به انگیزه هایی مانند نیرو گرفتن برای عبادت، کمک به دین الهی، تقویت نظام اسلامی، گره گشایی از مشکلات بندگان خدا و ...باشد، رنگ عبادت به خود می گیرد.
در سخنان حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) آمده است: هر کس خالص ترین عبادت خود را به سوی خدا صعود دهد، خداوند متعال در مقابل آن بهترین مصلحت وی را به سوی او نازل می کند.
بخشهایی از کتاب « ادب فنای مقربان »
شرح زیارت جامعه ی کبیره
آیة اللّه جوادی آملی
جلد دوم /ص ۱۶۷-۱۶۸
+ هر چند که متن های بالا رو زیاد خوندیم و دیدیم، ولی بعضی اوقات فراموشمون شده که، اگه هر کاری کردیم، اون کارو مثل پتک نکوبیم به سر مردم، که آی ایها الناس ببینید من فلان کار و کردم یا می خوام بکنم.
+اینکه هر کاری می کنیم، هر کاری، فقط برای رضای خدا باشه و بس.
+و در آخر
خدایــــــا چنان کــن سرانجام کــــار تو خوشنـــــود باشــــی و ما رستگـــــــار
