`

من تا چند سال پیش، با رمز گذاشتن رو گوشی مخالف بودم. اصن چه معنی داشت گوشی رمز داشته باشه والا :دی

اما با اتفاق افتادن یک حادثه ی بس غم انگیز، این نظریه رو گذاشتم لب کوزه آبشو بخورم / بخورن / یا بخوریم! 

و اون چیزی نبود جـــز، مفقود شدن موبایلم از تو کیف مامانم تو اتوبوس. ولی خیالم راحت بود که چیز خاصی نداشتم. (فعلا تو کنجکاوی این که چرا گوشیمو گذاشتم تو کیف مامانم بمونید تا آخر پست😎 ) مواد موجود در گوشی قبلی عبارتند از:

 سیصد چهارصدتا عکس هنری، صد و خورده ای عکس نوشته و مقدار لازم موسیقی و یه ده دوازده تایی هم نرم افزار :دی زیاده!؟

گوشی بی نوای قبل رو پدر برام خریده بود ( همون مثل باد آورده و اینا...)تنها خرجی که برام داشت یه کارت sd بود، که اونم یکی دو هفته قبل از دزدیده شدنش خریده بودم :/

ولی برای دل سوزوندن پدر و برادرم، مجـــــــــبوووور بودم چنان گریه و شیونی بکنم که دلشون به حالم بسوزه و زودتر واسم گوشی بگیرن.😅 (به من چه خو، من که جایی کار ندارم، خودشون هی زنگ میزنن 😋)

از اونجایی هم که من  با هر دوشون مخصوصا برادرام راحتمو همه چی رو براشون میگم، و از قضا هر دو هم میدونستن که من تو موبایلم عکس و یا فیلم خاصی ندارم، زرنگ تر از این حرفا بودن که گول فیلم سینمایی منو بخورن :دی

و اینجوری شد که دو سه هفته ای در فراق عزیز سر کرده، می سوختم و می ساختم نقطه  ( مدیونید اگه فکر کنید تنبیه شدماااااا😇 )

از اون موقع به بعد، هر چند وقت یکبار پترن گوشیمو عوض می کنم. دلم از این می سوزه که دزد ماهرزن، گوشی بنده را بدون هیچ زحمتی مالکش شد. یه جورایی هلو بپر تو گلو چون اون قبلیه که رمز نداشت. ( تقریبا یه دو هفته ای پیگیرش بودم ولی چیزی عایدم نشد)

+کلن آدمیم که با کیف نمیتونم ارتباط برقرار کنم. اکثر اوقات موبایلم یا تو جیبمه یا به اینو اون میدم بزارن تو کیفاشون 😂

 +درس عبرت نمی گیرم که :دی

بعدا نوشت: اصلاح شد :)