دوشنبه ۱۰ ارديبهشت ۹۷
دوستی، یادهای مشترک است، راه های مشترک است، لبخند های مشترک و گریستن های مشترک_در طول سالیانِ سال.
دوستی، ریشه در اعماق دارد؛ اعماق ازمنه ی از دست رفته ی باز نگشتنیِ تکرار نشدنی. بنابراین، این سخن که من و فلان، به تازگی دوست شده ییم، حرف مُفت مُفت است. این که شش ماه است یا یک سال، که دوستان صمیمی هم هستیم، حرف پرتِ مضحکی است.
زمان... زمان... عنصر اساسیِ دوستی، زمان است.
دوستی، عتیقه شدن یادها و روابط است؛ و «عتیقه ی نو» آشکار است که تا چه حد می تواند معنا داشته باشد.
زمان، تلخ ترین خاطرات را شیرین می کند، به قیدِ آنکه قهرمان آن خاطرات تلخ، خود ما باشیم و تلخی و درد بر ما فرود آمده باشد نه بر دیگرانِ عزیز یا عزیزِ دیگران.
ما خاطراتی را که در آن ها، غم و رنجِ گذشته های خود را محفوظ داشته ییم، با لذتی غریب باز می گوییم؛ اما خاطراتی که به اندوه و مصیبت یک دوست مربوط می شود، همیشه با اندوه و مصیبت فرا می خوانیم.
"ابوالمشاغل" نادر ابراهیمی
کمی بی ربط: خدا رو شاکرم بابت داشتن دوستانی مهربان و خوش قلب
بابت پست های اخیرم عذر خواهم
