داشتم این پست فوریه رو می خوندم که متوجه شدم چقدر احساسات بچه ها واقعیه و چقدر رفتارشون مثل ما آدم بزرگاست که با غم یه نفر غمگین میشیم و با اشکش گریه می کنیم.*
کاش وقتی بزرگ میشن مثل یه عده نسبت به غم مردم بی تفاوت نشن. که غم دیگری غم اونم هست و باید تلاش کنه شادی رو به دلش بیاره.
یسنا کوچولوی ما عاشق! برنامه کودک بینوایانِ شبکه پویاست.
وقتی شروع میشه میخ تلویزیون میشه و باهاش هم خوانی می کنه و هر بار تموم شدنش بُغ می کنه و یهو منفجر میشه و میزنه زیر گریه که چرا کوزت مامانشو نتونسته پیدا کنه.
*اینو از این جهت گفتم که هر بار ناراحت بودم بلاگرایی بودن که حالمو پرسیدن و وقتی سفره دلمو به هر سختی و جون کندنی جلوشون باز می کنم حس می کنم که پا به پای من اشک میریزن و گریه می کنن. چقدر خوبه شما رو دارم..
+ شما هم مثل من وقتی فیلم هندی میبینید جعبه دستمال کاغذی کنارتونه؟ :|
