`

ای کاش عروسک هایی که وقتی کوچک بودیم و با آنها بازی می کردیم و گاهی وقت ها محرم اسرارمان بودن، پا به پای ما بزرگ می شدند و قد می کشیدند. آن زمان هایی که به خاطر ریختن غذا بر روی لباست مآخذه شدی، یا وقتی با بچه های هم سن و سال خودت بیرون از خانه خاک بازی می کردی و خودت را خاکی می کردی، بعد مادر تو را با آن سر و شکل میدید و ناراحت از اینکه چرا لباس نویی را که چند روز پیش برایت خریده را کثیف کرده ای و دعوایت می کرد، تو به گوشه ی اتاقت پناه می بردی و او را در آغوش می کشیدی و در گوشش پچ پچ وار از چیزهایی می گفتی که تو را ناراحت کرده است. و او فقط به چشم های قهوه ای تو زل می زد و گوش می کرد. فقط و فقط گوش شنوایی بود برای اسرار دلت... برای دلتنگی های شبانه ات... برای ناملایمات زندگی... برای سنگینی مسئولیتی که زمانه بر دوش نحیف و شکننده ی تو گذاشت.. برای...